Amarylis – Amaryllis Nazwa pochodzi od imienia pięknej pasterki sycylijskiej, opiewanej przez Wergiliusza. Pochodzi z Południowej Afryki. Rośnie w mniejszych lub większych skupiskach, głównie w południowo-zachodniej i południowej części Kraju Przylądkowego.
W przeszłości nazwa Amaryllis była często mylnie używana dla pochodzącego z centralnej i południowej Ameryki rodzaju Hippeastrum. W cieplejszych rejonach uprawiana w gruncie (we Włoszech znana już na początku XVII w. pod nazwą r0;Donna bellar1;, obecnie liczne odmiany są uprawiane m. in. w Kalifornii) u nas – jako roślina doniczkowa (pojemnikowa). W naturalnych warunkach kwitnie tylko w sprzyjających latach (masowo – tylko po pożarach buszu, ściślej – fynbosu), na początku pory deszczowej (luty – kwiecień), wypuszczając później liście (szerokości 2, a długości 35 do 45cm są długie, sztywne i ciemnozielone). Na ok. półmetrowym, pełnym pędzie rozwija się do 12 kwiatów, w kształcie trąbki o długości 10 i średnicy 8cm, barwy od białej do ciemnoróżowej – zależnie od odmiany. W uprawie doniczkowej kwiaty pojawiają się późnym latem. Roślina ta ma jedne z największych kwiatów z roślin domowych. Liście nie usychają, dlatego roślina może być uprawiana cały rok. Liście rozwijają się wiosną i zasychają zwykle jeszcze przed kwitnieniem, które zaczyna się w sierpniu. Znane są liczne odmiany uprawne oraz krzyżówki ze spokrewnionymi rodzajami.
Amarylis jest doskonała roślina zdobiąca nasze mieszkania, balkony i parapety. Ma wielkie piękne kwiaty, które cieszą wzrok przez miesiące. Kwitnąca doskonale nadaje się do ozdoby pomieszczeń, ciesząc swoim pięknem. Roślina często jest sprzedawana pod nieprawidłową nazwą Hippeastrum.
Pielęgnacja: Stanowisko -dobrze oświetlone, słoneczne, przewiewne, możliwa jest uprawa w gruncie w słonecznym, osłoniętym miejscu, w przepuszczalnym podłożu
Temperatura – 20-25°C. Podłoże – doniczka dla rośliny powinna być tylko trochę szersza od cebuli, z każdej strony na dwa palce, na dnie wysypujemy grubą warstwą keramzytu, a następnie umieszczamy cebulę w torfie zmieszanym z ziemią uniwersalną do 1/3 jej wysokości., potem dosypujemy torfu, nie ubijając go mocno. Jeśli na cebuli są małe czerwone plamy, należy najpierw na 15 min zanurzyć ją w roztworze grzybobójczym.
Podlewanie – zaczynamy wczesną wiosną, trzeba pilnować, żeby podłoże było stale umiarkowanie wilgotne dość obficie od momentu, kiedy pojawią się pierwsze pąki kwiatowe, całkowicie zaprzestajemy podlewania we wrześniu tak, aby umożliwić przejście cebuli w stan spoczynku. Nawożenie – niezbyt silne, nawozami dla roślin kwiatowych.
Rozmnażanie – przez oddzielenie cebul przybyszowych, młode cebule wielkości orzecha włoskiego sadzi się wtedy na głębokość 25 cm po 2-3 (bardzo ważne, by cebula wystawała w 1/3 nad ziemią!), najlepiej w maju, choć wtedy roślina wypuszcza liście dopiero w następnym sezonie; możliwe jest też sadzenie jesienią, pamiętać należy o dokładnym okryciu na zimę. Młode cebule dopóki nie zakwitną nie przechodzą okresu spoczynkowego, dlatego należy je cały czas podlewać nawet zimą, choć wtedy oszczędniej.
Zimowanie – w ciemnym i chłodnym miejscu o temperaturze 10-15°C, przesuszając cebulę (pomimo braku podlewania cebula długo utrzymuje zielone liście).
Uwaga: nie należy dopuszczać do zawiązywania się nasion, ponieważ ich pojawienie się bardzo osłabia cebule. Pędy kwiatowe należy ścinać, wtedy łodygi zupełnie zaschną.
